Νέα σελίδα στο βιβλίο της ζωής της 31χρονης Χριστίνας Τέζα γύρισε πριν από ένα μήνα, όταν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα με το οποίο την ενημέρωναν πως το πολυπόθητο μόσχευμα για μεταμόσχευση είχε βρεθεί.
Η 31χρονη από το Πουρί που από τα 23 της χρόνια δίνει τη δική της μάχη με τη νεφρική ανεπάρκεια στις 18 Δεκεμβρίου...
υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση και πλέον ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία, ευελπιστώντας να κάνει όσα δεν μπόρεσε όλα αυτά τα χρόνια.
Το 2011 αποτέλεσε έτος σταθμό για το θέμα των μεταμοσχεύσεων στη Μαγνησία, καθώς έξι άτομα από το Βόλο, τη Σούρπη, το Πήλιο και την ευρύτερη περιοχή του νομού υποβλήθηκαν σε μεταμόσχευση νεφρού.
Μεταξύ αυτών ήταν και η Χριστίνα Τέζα, η Γραμματέας του Συλλόγου Νεφροπαθών Ν. Μαγνησίας, που στις 18 Δεκεμβρίου, λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, μετέβη εσπευσμένα στον Ευαγγελισμό δεχόμενη το μόσχευμα που ταίριαζε με τους ιστούς της.
Η 31χρονη ένα μήνα μετά από τη μεταμόσχευση βρίσκεται στο σπίτι της στο Βόλο και μίλησε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την εμπειρία της, την ασθένειά της, αλλά και όλα όσα δεν μπόρεσε να ζήσει εξαιτίας της νεφρικής ανεπάρκειας.
Η αρχή του προβλήματος
«Ολα ξεκίνησαν όταν ήμουν 23 ετών. Κάποια στιγμή ανέβαζα υψηλή πίεση. Πήγα στο Νοσοκομείο όπου έμεινα ένα μήνα και υποβαλλόμουν σε εξετάσεις καθώς οι γιατροί δεν μπορούσαν να ανακαλύψουν από τι έπασχα και σε τόσο μικρή ηλικία είχα πίεση. Μετά από πολλές εξετάσεις μου είπαν ότι έχω πρόβλημα με τους νεφρούς μου. Επί ένα χρόνο υποβλήθηκα σε μία θεραπεία, χωρίς όμως να δω κάποιο αποτέλεσμα. Έπειτα ξεκίνησα την περιτοναϊκή πλύση, την οποία και συνέχισα μέχρι και πριν τη μεταμόσχευσή μου», επεσήμανε η Χριστίνα.
Η 23χρονη τότε Χριστίνα εργαζόταν ως υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ. Εξαιτίας όμως του προβλήματος της υγείας της σταμάτησε να εργάζεται και σταμάτησε να έχει μία ζωή όπως αυτή των συνομηλίκων της.
«Στην αρχή με είχε πάρει από κάτω, υπήρχαν στιγμές που έλεγα γιατί σε μένα, είμαι ακόμη μικρή για τέτοια προβλήματα υγείας. Μετά όμως το πήρα κι εγώ απόφαση κι έλεγα στον εαυτό μου ότι θα ζήσω με αυτό. Η καθημερινότητά μου ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να δουλέψω. Στο νοσοκομείο πήγαινα μία φορά το μήνα για τις εξετάσεις και την παρακολούθηση μιας και η περιτοναϊκή πλύση γίνεται στο σπίτι. Έπρεπε τέσσερις φορές την ημέρα να κάνω τις αλλαγές. Πρόσεχα υπερβολικά. Δεν μπορούσα να βγω, να διασκεδάσω έπρεπε κάθε τέσσερις ώρες να είμαι στο σπίτι, να συνδεθώ με το μηχάνημα. Η ζωή μου ήταν πολύ προσεκτική δεν έκανα αυτά που έκαναν οι συνομήλικοί μου. Διακοπές έχω να πάω επτά χρόνια. Ήταν δύσκολο και για συγγενείς και για φίλους, δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Με στήριξαν αρκετοί συγγενείς και φίλους, αλλά υπήρχαν και πολλοί που μου γύρισαν την πλάτη», λέει η Χριστίνα για την περιπέτειά της αλλά και τη ζωή της όλα αυτά τα χρόνια.
Η πρώτη απόπειρα και η απογοήτευση…
Πριν από τρία χρόνια το τηλέφωνο της Χριστίνας Τέζα χτύπησε από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων όπου την ενημέρωναν πως βρέθηκε κατάλληλο μόσχευμα.
Η 28χρονη τότε μετέβη στο Νοσοκομείο όπου υποβλήθηκε στις εξετάσεις ιστοσυμβατότητας όμως το μόσχευμα κατέληξε αλλού.
«Προηγούνταν άλλο άτομο. Στην αρχή, όταν μου είπαν πως μπορεί να το πάρω εγώ φοβήθηκα για το χειρουργείο αλλά είπα ότι θα πάω, άλλωστε αυτό περίμενα. Απογοητεύτηκα που δεν το πήρα το μόσχευμα όμως είπα μέσα μου κάθε εμπόδιο για καλό», επισημαίνει η Χριστίνα.
Το δώρο Θεού έφτασε πριν τα Χριστούγεννα
Η δεύτερη φορά που έλαβε τηλεφώνημα από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων ήταν πιο ευχάριστη. Στις 18 Δεκεμβρίου 2011 η Χριστίνα ενημερώθηκε πως βρέθηκε μόσχευμα και πως επειγόντως πρέπει να μετέβη στον Ευαγγελισμό στην Αθήνα, να υποβληθεί στις απαραίτητες εξετάσεις και να μπει στο χειρουργείο.
«Πήγα στον Ευαγγελισμό στην Αθήνα και μπήκα κατευθείαν χειρουργείο, το οποίο διήρκησε έξι ώρες. Δεν ένιωθα κάτι δεν ήμουν ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη. Ήμουν παγωμένη χωρίς να ξέρω το λόγο. Σκεφτόμουν όλα τα ενδεχόμενα και μέσα σ’ αυτά και την απόρριψη. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και ο οργανισμός μου δέχτηκε το μόσχευμα. Μετά από δύο ημέρες ξύπνησα ουσιαστικά και κατάλαβα τι έγινε. Οι γιατροί με καθησύχασαν και μου είπαν πως πήγαν όλα καλά. Έμεινα για 24 ημέρες στο Νοσοκομείο για να παρακολουθούν την πορεία μου», σημειώνει η Χριστίνα χωρίς υπερβολές και με απόλυτη ηρεμία στο βλέμμα της.
Το μόσχευμα προήλθε από ένα παιδί 23 ετών από τροχαίο δυστύχημα. Ήταν μία εβδομάδα στην Εντατική, όμως δεν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη με τη ζωή. Οι συγγενείς του αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανά του και να δώσουν ελπίδα σε άλλους ανθρώπους.
Η Χριστίνα πήρε εξιτήριο από τον Ευαγγελισμό καθώς η πορεία της υγείας της ήταν πολύ καλή και πλέον βρίσκεται στο σπίτι της στο Βόλο. Για ένα περίπου χρόνο θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτική, να λαμβάνει τα ισχυρά φάρμακα. Μετά όμως θα μπορεί να έχει μία φυσιολογική ζωή όπως οι «φυσιολογικοί» άνθρωποι, όπως εκείνη σημειώνει χαρακτηριστικά.
Το γράμμα της οικογένειας και το μέλλον
Πριν από λίγες ημέρες στα χέρια της Χριστίνας ήρθε ένα γράμμα διαμέσου της Εθνικής Ομοσπονδίας Μεταμοσχεύσεων από την αδελφή του δότη η οποία εξηγούσε το τι είχε γίνει στον 23χρονο αδελφό της και ζητούσε να ενημερωθεί για την πορεία της υγείας των μεταμοσχευμένων, μεταξύ αυτών και της Χριστίνας.
«Δεν μας επιτρέπουν να γνωρίσει η μία οικογένεια την άλλη (του δότη). Στο γράμμα της αδελφής του δότη θα απαντήσω κι εγώ. Η κίνηση αυτή με συγκίνησε. Έχω ένα ξένο όργανο μέσα μου, θα το προσέχω και θα φροντίζω τον εαυτό μου. Άλλωστε αυτό ήθελα. Να γίνω καλά, να βρεθεί ένα μόσχευμα», είπε η 31χρονη.
Η Χριστίνα όμως βλέπει πλέον το μέλλον με άλλα μάτια και με αισιοδοξία. Δεν κάνει όμως σχέδια. «Πριν ανυπομονούσα κι έλεγα πότε θα βρεθεί το μόσχευμα, πότε θα γίνω κι εγώ «φυσιολογικός άνθρωπος»; Τώρα είναι πολύ νωρίς για να πω κάτι, αλλά πιστεύω πως θα ζήσω κι εγώ μια φυσιολογική ζωή, θέλω να εργαστώ να κάνω πράγματα που δεν έκανα. Στόχους για το μέλλον δεν έχω βάλει. Κοιτάω την κάθε ημέρα. Το πώς θα είμαι καλά κάθε μέρα», λέει η Χριστίνα.
Μήνυμα και πράξη αγάπης
Σύμφωνα με την ίδια είναι πολύ σημαντικό να γίνει κάποιος δωρητής οργάνων. Είναι μια πράξη αγάπης προς τον συνάνθρωπο. «Δίνοντας τα όργανα ουσιαστικά σώζεις τουλάχιστον μία ζωή, γιατί στην ουσία τα όργανα τα τρώνε τα σκουλήκια. Υπάρχουν άνθρωποι που τα περιμένουν χρόνια ολόκληρα για να ζήσουν από σένα. Όλοι θα πρέπει να γίνουν δωρητές οργάνων σώματος. Να δώσουν μία ελπίδα σε όσους περιμένουν στις λίστες να γίνουν καλά» επισημαίνει η ίδια.
Στέλνοντας τέλος ένα μήνυμα σε όλους όσοι αναμένουν ένα μόσχευμα η Χριστίνα τους λέει να μην χάνουν το κουράγιο τους γιατί υπάρχει ελπίδα για όλους.
Στη λίστα 70 νεφροπαθείς στη Μαγνησία
Οι δωρητές οργάνων σώματος που υπάρχουν στη Μαγνησία υπολογίζεται πως ξεπερνούν τους 1.500 περίπου μιας και ο Σύνδεσμος Δωρητών Οργάνων Σώματος ιδρύθηκε το 1975 από τον αείμνηστο Αλέκο Πώποτα και από τότε έχουν εγγραφεί πάνω από 600 άτομα.
Οι περισσότεροι όμως παίρνουν την αίτηση, τη συμπληρώνουν και τη στέλνουν κατευθείαν στα κεντρικά. Σημαντικό έργο για την αφύπνιση του κόσμου υλοποίησε ο αείμνηστος ιατρός Γιάννης Βαρδούλης, ενώ τη σκυτάλη πλέον έχει λάβει ο γιατρός και Διευθυντής της Μονάδας Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Βόλου κ. Χρήστος Συργκάνης.
Η εικόνα που υπάρχει στη Μαγνησία σε ό,τι αφορά τους νεφροπαθείς είναι πως 70 αναμένουν στη λίστα για μόσχευμα, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς είναι ηλικίας από 18 έως και 40 ετών. Στη Μονάδα Αιμοκάθαρσης του Νοσοκομείου Βόλου εξυπηρετούνται 105 αιμοκαθαρόμενοι, στην Περιτοναϊκή Κάθαρση 30 και στην ιδιωτική κλινική 45 νεφροπαθείς, πολλοί δε από όλους αυτούς προέρχονται από την περιφέρεια της Μαγνησίας. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Νεφροπαθών Ν. Μαγνησίας κ. Βασίλης Γιαννάκος σημειώνει πως «το 2011 είχαμε ρεκόρ μεταμοσχεύσεων στη Μαγνησία, γεγονός που αφύπνισε τους ανθρώπους. Όμως δεν πρέπει να μείνουμε εκεί. Πρέπει ο αγώνας για την εγγραφή δωρητών οργάνων σώματος να συνεχίσει. Χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν μία ελπίδα. Ας τους τη δώσουμε».
