Ένα σωρό από σκουπίδια αντίκριζαν οι οδηγοί και οι περαστικοί που περνούσαν από την Κ. Καρτάλη με Δράκειας. Όχι μόνο αποτελούν εστία μόλυνσης για τους περαστικούς και τους περίοικους αλλά και εμπόδιζαν τη διέλευση των πεζών καθώς καταλάμβαναν μέρος του πεζοδρομίου, κυρίως...
για τα άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και για τις μητέρες με τα καροτσάκια.
Τα σκουπίδια βρίσκονταν εκτός των κάδων που υπάρχουν. Επίσης, σημαντική είναι και η άσχημη εικόνα των διερχόμενων τουριστών που έχουν προορισμό το Πήλιο.
Σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, ένα τετράγωνο πιο κάτω, τρεις άνθρωποι, ανάμεσά τους και ένας ανήλικος, έψαχναν τον κάδο, ανάμεσα στα σκουπίδια. Η αντίφαση των εικόνων είναι αντιληπτή. Από το πέταμα των πολλών αντικειμένων στην εύρεση «άχρηστων» για πολλούς και χρήσιμα για άλλους για την καθημερινή τους επιβίωση.
Οι εικόνες αυτές της εξαθλίωσης πολλαπλασιάζονται συνεχώς σε ένα κράτος όπου η κρατική πρόνοια εκλείπει και η δημοσιονομική πολιτική βιώνεται καθημερινά από την κοινωνία σαν εφιάλτης δίχως τέλος.
